دولت دوم ترامپ می تواند بسیار متفاوت از دولت اول باشد و این شامل نحوه رفتار رئیس جمهور با فدرال رزرو نیز می شود. دونالد ترامپ در زمان ریاست جمهوری خود از فدرال رزرو آمریکا شکایت زیادی کرد و خواستار کاهش نرخ بهره و زیر سوال بردن صلاحیت آن بود. با این حال، در نهایت، فدرال رزرو استقلال و اقتدار خود را حفظ کرد. حالا همه اینها در خطر است.
مشاوران ترامپ در حال توسعه طرح هایی برای محدود کردن استقلال عملیاتی فدرال رزرو هستند. کمپین ترامپ این طرح ها را رد کرده است، اما ایده های کلی در محافل جمهوری خواه در حال گسترش است، همانطور که در گزارش پروژه 2025 بنیاد هریتیج نشان می دهد که خود ترامپ خواستار سیاست دلاری ضعیف تری شده است که بدون درجاتی از همکاری فدرال رزرو نمی تواند اجرا شود. به‌عنوان یک تاجر و توسعه‌دهنده سابق، به نظر می‌رسد ترامپ بیشتر به نرخ بهره، بانکداری و ارز اهمیت می‌دهد.
یک پیشنهاد خاص که در وال استریت ژورنال منتشر شد، از فدرال رزرو می خواهد که به طور غیررسمی با رئیس جمهور در مورد تصمیمات مربوط به نرخ بهره و سایر جنبه های کلیدی سیاست پولی مشورت کند. این امر کار بانک مرکزی را برای پایبندی به سیاست اعلام شده خود مبنی بر کاهش تورم دشوارتر می کند، زیرا تداوم نفوذ رئیس جمهور یک کارت وحشی در تصمیم گیری خواهد بود. رؤسای جمهور احتمالاً بیشتر به چشم‌انداز انتخاب مجدد خود توجه می‌کنند تا توصیه‌های کارکنان فدرال رزرو. سردرگمی بیشتر ناشی از روشن نبودن مسئولیت های رئیس جمهور در این موارد خواهد بود.
مهم است که ساده لوح نباشیم: صرف نظر از اینکه چه کسی در کاخ سفید است، فدرال رزرو از قبل به نظر رئیس جمهور و کنگره اهمیت می دهد، زیرا استقلال آینده آن هرگز تضمین نمی شود. با این حال، رایزنی های آزاد انسجام فرآیند تصمیم گیری فدرال رزرو را تضعیف می کند و سیگنال منفی را به سرمایه گذاران ارسال می کند. هیچ سودی از این رویکرد وجود ندارد.
این نیز درست است که کشورهایی وجود دارند که سیاست های پولی توسط دولت مدیریت می شود و نه بانک مرکزی. در نیوزیلند، دولت یک هدف تورمی را تعیین می کند و انتظار می رود که بانک مرکزی نیوزلند به آن برسد یا توضیح دهد که چرا شکست خورده است. بنابراین، قوه مقننه (که بر خلاف آمریکا ارتباط نزدیکی با قوه مجریه دارد) باید مسئولیت نرخ تورم را بر عهده بگیرد. اگرچه این روش در نیوزلند جواب داد، اما به دلیل تفکیک شدید قوا در دولت ایالات متحده، برای ایالات متحده غیرعملی است. پیشنهادهای جدید جمهوری خواهان، برخلاف تأکید کیوی ها بر خطوط روشن حکومت، هدفشان نفوذ پشت پرده بدون پاسخگویی اجرایی است.
اگر ترامپ پیروز شود، بهترین امید آمریکا این است که خود دولت این طرح ها را بررسی کرده و آنها را رد کند. (کنگره همچنین می تواند او را مجبور کند که در انتخاب های فدرال رزرو خود تجدید نظر کند، همانطور که در دوره اول ریاست جمهوری خود انجام داد.) یکی از دلایل مفید بودن فدرال رزرو نیمه مستقل فعلی این است که به رئیس جمهور – و مهمتر از آن، کنگره – اجازه می دهد تا تقصیر را به سختی به گردن بیندازد. تصمیمات پولی – سیاست اعتباری. اعضای اتاق که هر دو سال یکبار مجدداً انتخاب می شوند، بیشترین بهره را از چنین ترتیبی خواهند برد. بنابراین، اگر انتخاب ترامپ با مجلس نمایندگان جمهوری خواه همراه باشد، نتیجه ای قابل قبول اما به هیچ وجه قطعی، خود حزب جمهوری خواه نمی خواهد استقلال فدرال رزرو را محدود کند. هیچ پسر شلاقی وجود نخواهد داشت.
یکی دیگر از پیشنهادهای جدید، فدرال رزرو را تحت یک فرآیند بررسی اجرایی قرار می دهد، مانند سایر آژانس ها، ظاهراً برای اطمینان از اینکه “سیاست ها و اولویت های رئیس جمهور در قوانین آژانس منعکس شده است.” آیا کسی فکر می کند که مدیران راه دور امروز تصمیمات نظارت بانکی فدرال رزرو را بهبود می بخشد؟ البته، اگر رئیس جمهور ایده هایی برای بهبود نظارت بانکی داشته باشد، می تواند قوانین جدیدی را برای این منظور در کنگره ارائه کند.
همانطور که وجود دارد، فدرال رزرو – به دلیل استقلال نسبی قانونی و واقعی – در مقایسه با بسیاری از بخش های دیگر دولت فدرال، به جذب استعدادهای برتر شهرت دارد. تبدیل آن به شاخه ای دیگر از قوه مجریه آن را در معرض خطر قرار می دهد.
محافظه کاران، اغلب با دلایل موجه، نگران هستند که بسیاری از آژانس های فدرال از کنترل خارج شده اند، بیش از حد قانون گذاری می کنند، و اختیارات نظارتی را اعمال می کنند که کنگره هرگز آنها را تفویض نکرده است. اما این استدلال در مورد فدرال رزرو صدق نمی کند. تا آنجایی که بانکداری بیش از حد تنظیم شده است، مشکل در بسیاری از نهادهای نظارتی در سطوح مختلف دولت است، نه یک بانک مرکزی بیش از حد مداخله گر.
و شاید مهمترین حقیقت وجود داشته باشد. قوه مجریه – البته تابع هوس های کنگره – در حال حاضر ابزاری نسبتاً مستقیم برای بازگرداندن ثبات پولی و مالی بیشتر به ایالات متحده در اختیار دارد: بودجه فدرال. اگر از نظر مالی مسئولیت بیشتری داشت، کار فدرال رزرو بسیار آسان تر می شد.
حداقل قوه مجریه می توانست چنین بودجه ای تهیه کند و برای آن مبارزه کند. اگر رئیس‌جمهور – ترامپ یا نه – این کار را می‌کرد، دلیلی بر این بود که او در مورد ثبات پولی جدی است. در غیر این صورت، می‌توان فرض کرد که هر گونه برنامه فدرال رزرو، هر چند غیرقابل قبول، به منزله گرفتن قدرت ناشیانه دیگری است.
تیالر کاون ستون نویس Bloomberg Opinion، استاد اقتصاد در دانشگاه جورج میسون و مجری وبلاگ Marginal Revolution است.