روح جیمی بافت شنبه شب در خانه بود، زمانی که کنی چسنی برای سومین بار تیتر یک استادیوم بانک ایالات متحده بود.
هنگامی که حرفه چسنی در اواخر دهه 90 اوج گرفت، او صفحه‌ای از کتاب بازی بافت برداشت و شروع کرد به همان اندازه که توجه خود را بر روی ساختن یک برند متمرکز کرد، همان‌طور که روی خلق موسیقی تمرکز کرد. او چیزی شبیه به یک کشور فانتزی به نام No Shoes Nation ایجاد کرده است که در آن آب آبی است، بیکینی ها کم و نوشیدنی انتخابی رام Blue Chair Bay خود Chesney است. و مانند بافت که در سپتامبر درگذشت، دیدگاه چسنی بر فضایی از جزیره گریزی و نوشیدن زیاد الکل تکیه دارد.
در واقع، آنقدر یک کنسرت نبود که یک مینی فستیوال با چند طرفدار به مدت هفت ساعت. درها ساعت 4 بعدازظهر در ورزشگاه وایکینگز باز شدند، جایی که مگان مارونی، تازه وارد نشویل و عمو کراکر، دوست قدیمی چسنی (و دی جی سابق کید راک) ست های افتتاحیه را اجرا کردند.
چسنی معمولاً با گروه‌های بسیار بزرگ تور می‌گذارد، و این بار این گروه زک براون بود که قبلاً در سال 2013 با چسنی در تارگت فیلد اجرا کردند.
بدون فشار تیتر، گروه زک براون نمایشی کمی شل‌تر و آرام‌تر از حد معمول به نمایش گذاشتند و براون در سراسر آن لبخند می‌زد. طبق معمول، آهنگ‌هایی مانند «مرغ سرخ‌شده»، «بومی‌شده» و «انگشت پا» عالی به نظر می‌رسید و شنوندگان را سرگرم می‌کرد.
همچنین، طبق معمول، گروه به تعداد غیرمنتظره ای از پوشش ها تن دادند. البته آنها آهنگ «شیطان به جورجیا رفت» را نواختند، آهنگی که مدت‌ها جزء اصلی کنسرت‌های گروه زک براون بوده است. اما، اوه، برخی از انتخاب های دیگر نادرست بودند. تنها دلیلی که می‌توانم برای ترکیب برجسته‌ای از «تو می‌توانی من را آل صدا کنی» و «شیر امشب می‌خوابد» فکر کنم این است که به بخش بوق سه‌تکه‌ای که نه قطعه را گرد می‌کرد لحظه‌ای بدرخشم. در اقدامی عاقلانه، براون به هم گروهش جیمی دی مارتینی اجازه داد برای نسخه غم انگیزشان از «خرابکاری» رپ بزند.
گروه آخرین تک آهنگ خود، سطحی “Te Up” و همچنین “Pirates and Parrots” را اجرا کردند، آهنگی که آنها برای ادای احترام به بافت نوشتند. و در سال 2011 آن را با “Knee Deep” که با بافت همکاری داشت دنبال کردند.
بافت در یک معرفی ویدیویی طولانی (و تبلیغاتی برای رام بلو صندلی خلیج) قبل از مجموعه چسنی دوباره ظاهر شد. از آن زمان به بعد، تقریباً همان نمایشی بود که چسنی در سال‌های 2018 و 2022 در استادیوم اجرا کرد. این لیست بیشتر از سال 1999 تا 2012 را در بر می گرفت، دورانی که تقریباً هر تک آهنگی که او منتشر کرد، اگر نه شماره 1، به 5 آهنگ برتر رسید. آخرین انتشار او، Home، کم رتبه ترین آلبوم او در دهه های اخیر بود. پاسخ تماشاگران به تک آهنگ “Take Her Home” در بهترین حالت ضعیف بود.
در بیشتر تور فعلی‌اش، چسنی فقط یک شب در هفته اجرا می‌کند، بنابراین او یک اجرای پرانرژی پر از رقص‌های احمقانه و دوی سرعت‌های ورزشی بالا و پایین روی صحنه بزرگ اجرا کرد. اما در سن 56 سالگی، چسنی بخشی از قدرت صوتی خود را از دست داده است و او هرگز قوی ترین خواننده نبوده است. گاهی اوقات او نت‌ها را از دست می‌داد، به ویژه در آهنگ پایانی مجموعه اصلی، “How Forever Feels”.
بافت همچنان پیروان خود را حفظ کرده است، زیرا او بزرگتر شده و بازدیدها متوقف شده اند، و علیرغم مشکلاتش، به نظر می رسد که چسنی نیز چنین خواهد کرد.